In een tijd dat het woord “supergroup” te pas en te onpas wordt gebruikt, hebben we er hier echt weer één met Springtime. Tenminste, als je een beetje bekend bent met de Australische muziekscene althans. Het donkere toetsenwerk van Chris Abrahams (bij de minimale jazzrock van The Necks), het speelse drumspel van Jim White (nee,  niet die, de andere – van experimentele postrockers Dirty Three), plus het dissonant gitaarspel gecombineerd met de gitzwarte vocale emotie van Gareth Liddiard (The Drones, Tropical Fuck Storm).  Gezellig!  Al zijn gezelligheid en plezier niet meteen de woorden waar je aan denkt als je deze drie bij elkaar ziet, waarschijnlijk. Indrukwekkend en krachtig wel!

Juist als alles goed valt slaagt Springtime erin te klinken als een waar powerhouse-trio. Als ze niet bang zijn om even lekker door te jammen, te experimenteren en te improviseren – het liedje loslaten. Of juist de andere kant op schieten en resoluut kiezen voor minimalisme. Gelukkig gebeurt dat heel vaak. De verhalende kwaliteiten van Liddiard zullen altijd zijn handelsmerk zijn, evenals dat dissonant gitaarwerk. Maar gekoppeld aan de meer vrije stijl van de andere twee ontstaat er een mooie balans en een fris geluid waar we zeker meer van willen horen.